 |
| Απελπισία πίσω από σκουριασμένο φακό |
“Μια παλιά Brownie Box κάμερα γίνεται
η φυλακή ενός νου όπου η μνήμη σβήνει”
Είμαι φυλακισμένος
μέσα
σε μια Brownie Box κάμερα—
παλιά, σκουριασμένη, σιωπηλή.
Είναι κλειδωμένη μα δεν μπορώ—
—ή ίσως και να μην θέλω—
να θυμηθώ πού έχω βάλει το κλειδί.
Άραγε να έχω το κλειδί;
Εικόνες κρέμονται
στους τοίχους.
Μερικές, καινούριες—ποιοι νάνε τάχατε αυτοί;
Oι πιο πολλές, παλιές—οικείες.
Ίσως κι εγώ μια φωτογραφία να είμαι.
Οι βροντερές φωνές
απ’ έξω
με χλευάζουν—
οι αυτάρεσκοι και ανόητοι,
που νομίζουνε αρετή την άγνοια.
Φύγετε, σας σιχαίνομαι όλους.
Η ζωή μου:
Γεννήθηκα μια Τρίτη,
την πιο μουντή ημέρα της βδομάδας.
Όλοι οι ήρωές
μου—νεκροί.
Ο Λέοναρντ, η Έιμι, η Τζάνις—όλοι χαμένοι,
κι η άνοιξη μου πέθανε τον Μάρτη.
Ο αγαπημένος μου
Ιούδας
μετανοημένος, γονατίζει
στον ελαιώνα—
η προδοσία, το πεπρωμένο του ήταν.
Δεν έχω μέτρο για
την ευτυχία.
Δεν με αφορά—
η ευτυχία είναι υπερτιμημένη
κι το φέρετρο της καλής τέχνης.
Χρόνια μού πήρε να καταλάβω
πως ο ήλιος είναι πιο σκληρός απ’ τη βροχή.
Είμαι παράφρονας—
η τρέλα ήταν το άγριο δώρο του Θεού για μένα.
Δεν θέλω τίποτα,
δεν χρειάζομαι κανέναν,
ούτε επαίνους,
ούτε και λόγια ηρωικά.
Απλώς, να πείτε
πως ήτανε αλλόκοτος—
ένας φτωχούλης ποιητής που κανείς δεν διάβαζε,
που προσευχόταν σ’ έναν Θεό που δεν υπάρχει.
Είναι άραγε ο
Θεός
ο πιο μεγάλος άθεος απ’ όλους;
Μάστορα—
βύθισε το μαχαίρι λιγάκι πιο βαθιά—
ίσως να είναι ο πόνος πιο γλυκός;
Το τέλος της
παράστασης.
Ένα τελευταίο “κλικ”—μπλοκάρει το κλείστρο.
Απλώνεται σκοτάδι.
Tάκης Ζαχαρίου - Ποιήματα Γιαλούσα Κύπρος
Read the English version of this poem The Brownie Box Camera
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου