Παλιές Ιστορίες – Ποιήματα του Τάκη Ζαχαρίου

 

Λυπημένο κορίτσι καθισμένο σε νούφαρο

Πρώτο αίμα—

το γυμνό σου άρωμα, ψωμί, κρασί

και ώριμες φράουλες τον Ιούνη.

 

Χάθηκες ξανά.

 

Δεκέμβρης—

στο χριστουγεννιάτικο μας δέντρο

έχουνε πια πεθάνει τα όνειρα.

Η παράσταση, κουρασμένη, συνεχίζειμα δεν είναι το ίδιο χωρίς τον Freddie.

 

Άκουσα, στο ταξίδι σου,

πήρες δυό καινούρια ονόματα.

Και ξέρουμε πόσο αγαπάς τη θάλασσα,

μας το ‘χες πεί τόσες φορές.

 

Μια μέρα θα ΄ρθω πίσω.

Δεν βλέπεις το κίτρινο τρενάκι,

γέρικο και σκουριασμένο,

να λαχανιάζει σαν πιάνει τον ανήφορο;

 

Θα περπατήσουμε ξανά στον δρόμο σου,

ως πέρα στη διασταύρωση με τη σπασμένη πινακίδα.

Εκεί που η σιωπή κάποτε έγινε κραυγή.

 

Χάθηκες ξανά.

 

Θα καθίσουμε στο παλιό πατισερίμε μία Κόκα Κόλα και δύο καλαμάκια,

παγάκια να ζεσταίνουν τον αέρα

και ίσως—απλώς ίσως—αν σε κοιτάξω

μες’ τα μάτια...